Warto przy tej okazji wspomnieć pożegnanie Polaków z Marszałkiem, gdyż uroczystości pogrzebowe miały szczególny charakter. Polska pogrążyła się w żałobie. Przed trumną Józefa Piłsudskiego wystawioną w Belwederze, w ciągu trzech dni przeszły tysiące ludzi. W kilku krajach ogłoszono oficjalną żałobę (Francja , Niemcy, Związek Radziecki), składając tym samym hołd jego dokonaniom w polityce europejskiej.
Następnie 15 maja wieczorem trumnę przewieziono na lawecie armatniej do warszawskiej katedry. Tu tłumy przesuwały się przed trumną przez kolejne dwa dni, zaś 17-go maja po mszy pontyfikalnej orszak pogrzebowy udał się na Pole Mokotowskie. Tam Marszałek "odbierał" po raz ostatni defiladę armii. Kiedy uroczystość miała się ku końcowi zerwała się nawałnica, niebo rozjaśniały błyskawice i rozległy się grzmoty, tak jakby przyroda przyłączała się do ceremonii żałobnej, co wywarło na zgromadzonych olbrzymie wrażenie.
Następnie specjalny pociąg z oświetloną reflektorami trumną przewiózł zmarłego do Krakowa. Podróż trwała całą noc, a Marszałka żegnały rozpalone wzdłuż torów ogniska - znicze. W Krakowie po krótkich uroczystościach na dworcu kondukt żałobny ruszył na Wawel. Tu przy biciu Dzwonu Zygmunta generałowie wnieśli trumnę do katedry. Po odprawionej mszy generałowie ponownie wzięli trumnę na ramiona i wnieśli do krypty św. Leonarda - wówczas znów zagrzmiał "Zygmunt" i sto jeden wystrzałów armatnich.
Zgodnie z ostatnią wolą Marszałka jego serce zostało złożone w Wilnie, 30 maja 1935 roku z Warszawy wyruszył do Wilna pociąg, do którego dołączono wagon specjalny, wiozący serce Marszałka. Następnego dnia umieszczono je tymczasowo w kościele św. Teresy przy Ostrej Bramie. Piłsudski polecił w testamencie, by sprowadzić z Litwy trumnę matki. Obok niej miało spocząć jego serce. Gdy składano urnę i trumnę do grobu na Rossie w rocznicę śmierci (12 maja 1936 r), rozległ się huk 101 wystrzałów, zgodnie z życzeniem Marszałka, „aby szyby w Wilnie się trzęsły”. Na grobie położono wielką bazaltową płytę z napisem „Matka i Serce Syna”.
